Begeleider U19 Mannen
Ineens stond er een lap tekst, terwijl ik niet zo’n schrijver ben, helemaal niet zelfs, dus bij deze een primeur……
Maar ik denk dat er in onderstaande ervaringen wel veel momenten bij staan waar de jeugd van tegenwoordig hier en daar wel lering uit kan trekken.
Vroeger reden we lekker veel wedstrijden, daarvoor was je wielrenner geworden. Ik vind het wel jammer dat er tegenwoordig veel geperiodiseerd wordt, ik vind dat dat iets voor later is. Ik heb deze bovenstaande titels maar die doen mij niet zoveel, het liefst heb ik dat iedereen een hele fijne tijd heeft net zoals ik gehad heb. Het zou fijn zijn dat er mooie vriendschappen ontstaan en dat dat mede gaat helpen door samen te trainen, samen af te zien en uiteindelijk samen te winnen.
Wij willen een mooie ploeg uit de regio Zuid Holland Noord zijn waar de renners lid zijn van RTV de Bollenstreek, Wielervereniging Avanti of LRTV Swift. Waar de renners lekker dicht bij huis samen kunnen trainen en lol maken, zodat hun studie niet in gevaar komt maar wel met alle expertise die er in onze regio zit en voldoende doorgroeimogelijkheden.
O.a. :
1. Je traint allereerst bij de trainers van clubs en als je een stapje hoger wilt is er een professionele trainer die je kan coachen met trainingsschema’s d.m.v. trainingspeaks, bikefit en inspanningstest (Floris Cycling).
2. Wedstrijden rijden in elk niveau, je start met wedstrijden rijden bij de clubs in het clubtenue en als dat goed gaat stroom je langzaam in bij het SwABo U17/U19 team voor de topwedstrijden in Nederland en enkele in het buitenland.
3. Doorstroommogelijkheden naar het SwABo-Elite team.
Ik denk dat we hierdoor een mooie ladder met doorgroei potentie hebben gecreëerd.
Mijn levensverhaal, een leven vol fietsen.
Start: Luucje 10/11 jaar:
Ooit in een ver verleden ben ik begonnen met wielrennen in categorie 5 bij de Hardenberger Wielervereniging. Ik had astma en het voetballen bij de plaatselijke voetbalvereniging in Bergentheim ging mij daardoor niet zo goed af. Daarom ben ik begonnen met wielrennen.
Ik kreeg mijn eerste wielrenfiets van Henk Beltman (een rode Gazelle), een collega van mijn vader en de vader van Chantal, Gita en Otmar, een echte schaats en wielerfamilie uit Slagharen.
Op dinsdag en donderdag waren de trainingsdagen en op woensdag ging ik met toerclub Bergentheim mee. (Ik moest daar wel vaak geduwd worden, ik denk dat Barjo Lamberink daardoor beter is gaan fietsen 😉). Dat ging boven wonder goed, ik had ineens veel minder last van mijn astma, uiteindelijk verdween het, ik groeide er overheen.
De jeugd
Mooie jaren braken aan, we hadden echt een hele leuke jeugdafdeling met Aad Persoon, Henk van Duuren en Roel ter Schure aan het roer.
En veel vrienden: Vincent ter Schure, Otmar Beltman, Vincent Persoon, Christiaan Jansen, Susanne Persoon, Chantal Beltman, Marlies van Duuren, Martin van der Veen, Bas en Ruud Waaijer, Mark ter Schure, Gita Beltman en Saskia van Duuren. (ik hoop dat ik er niet teveel vergeet, maar dit was in die jaren toch echt wel de harde kern, we moesten nog maar eens samen komen).
Die mooie tijd zou ik ook graag willen geven aan de lichtingen die we nu onder onze hoede mogen hebben. Eeuwige herinneringen voor later!
Nieuwelingen
Later bij de nieuwelingen werd het steeds serieuzer, een goede vriend uit Rijssen die bij CC75 uit Nijverdal reed, Maarten Janssen sloot zich ook aan bij ons gezelschap. Samen maakten we veel lol en daardoor maakten we ook mooie lange trainingsritten, het ging zowaar vanzelf.
We waren een klein cluppie maar we wonnen toch mooie wedstrijden met elkaar!
Een greep uit die tijd wat mij zo te binnen schiet.
Dat Chantal naar team Technogym ging en later the Greenery (mocht ik als klein jochie mee naar de ploegenpresentatie in Den Bosch) en naar haar vele WK, Ghita haar NK titels, Mark werd prof bij Axa, Man! Wat waren we trots! Dat wil ik ook.
Later werd Roel ter Schure vervangen door Aaldrie Zandbergen (en zijn vrouw Martje), aan hem heb ik enorm veel te danken we zaten echt op een lijn terwijl anderen het best moeilijk met hem hadden. We konden hard trainen samen.
We trokken stad en land af en de grens over, samen, en later werd hij ook districts trainer van Overijssel. Goh wat waren we trots om voor onze provincie uit te komen. De meeste ploegenklassementen werden in die tijd door ons Overijssel gewonnen.
Nu ik het zo opschrijf zie ik veel gelijkenissen van hem, van hoe ik de groepen nu ook begeleid, hij regelde ook alles voor ons.
Ik mocht in die tijd niet op zondag fietsen omdat ons dorp best wel gelovig was, uiteindelijk kon ik het niet meer houden en moest ik op zondag fietsen wat er ook gebeurde. (er werd ons wel met de nek aangekeken in het begin). Gelukkig gebeurde er niet zoveel, ik ging alleen maar beter rijden. Daarvoor moet ik ook mijn ouders bedanken, want dat was geen makkelijke beslissing, ze waren er altijd voor mij. Gelukkig hadden zij er ook veel plezier aan en dat gold ook voor mijn zusjes.
Er was een situatie van 5 uur in de auto en toen we daar aankwamen erachter kwamen dat de wedstrijd een dag later was……
Of dat we midden in de nacht terug kwamen omdat ze Nachtrennen in Duitsland hadden….
Ze deden het omdat ze hun kind alles wilden geven, ondanks dat we op de kleintjes moesten letten!
Rond mijn nieuwelingen tijd werd het Rabobank Wielerplan op gericht, er was daarvoor geen echt team waar je als junior professioneel kon worden begeleid en vervolgens kon doorgroeien via de amateurs naar de profs. Dat had Jan Raas goed gezien. Er was een doel en dat zette steeds meer jongens aan om te gaan wielrennen. We wilden in die tijd allemaal Michael Boogerd, Erik Dekker of Leon van Bon zijn.
Junioren (mijn mooiste tijd in de wielersport)
Bij de nieuwelingen had ik al een aantal keren geproefd aan het podium en dat kon ik doorbouwen met hele mooie ereplaatsen als 1e jaars junior.
Toen reed ik nog voor HWV Hardenberg en de districtsselectie Overijssel met Matthijs Loohuis, David Orvalho, Maarten Lenferink, Bas Heerink, Bastiaan Krol en later ook af en toe Bram Tankink.
RAP dagen:
Dat resulteerde in een uitnodiging voor de RAP, de Rabobank Ardennen Proef in Spa. (in het luxueuze Spa Balmoral). Omdat ik daar als een van de beteren klom, werd ik ook een tweede keer uitgenodigd.
Tour de l’Abitibi:
Daarna belde Frans Maasen mij op met de vraag of ik mee wilde naar Canada………ik heb toen zonder antwoord te geven opgehangen om het mijn moeder te vragen. Vervolgens mocht ik ineens met de RABO junioren-ploeg, Piet Kuijs en Sjef van Engelen, mee naar Canada. Naar Tour de l’Abitibi. Ik had nog nooit gevlogen, Wat een reis! en wat een mooie foto’s. Hans Dekkers was toen geloof ik ook gastrenner. Theo Eltink, Erik de Kok, Guido Mutsaarts, en Bobbie Traksel waren toen al Rabo’s.
Luik la Gleize:
Bij thuiskomst werd ik gelijk uitgenodigd voor Luik la Gleize, met Coen Loos, Erik de Kok, Ruud Kooijmans, Laurens ten Dam en Jelle van Groezen. Een prachtige koers en fantastische herinneringen die nog steeds op het netvlies staan. Na het contract dat ik op 16 september tekende, Frans Maassen kwam persoonlijk bij ons thuis om het te ondertekenen, ging alles in een stroomversnelling.
1999:
Dat was het jaar dat ik op mijn best was en in bijna alle klassiekers op het podium stond. (Mooi al die foto’s en krantenknipsels die mijn moeder bewaarde).
Zomaar een greep uit mijn herinneringen:
Dat ik met Bobbie samen ontsnapt was in een stormachtige Omloop van het Lange Land en dat hij mij gewoon halverwege ter plekke liet. Ieder voor zich kwamen we binnen, 2e .
2e in Omloop van de Veluwe, 3e in Koga Miyata Race Heerenveen, 10e in het eindklassement Drie Daagse van Axel, 1e in Omloop van der Heide, 4e op het NK (verslagen door Bas Gilling en geen Rabo’s op het podium….),1e Bergklassement in Giro di Basilicata (ITA), 3e NK tijdrijden, 1e in Aubel, 1e in Rundum Teckelenburg en mooie reizen, wedstrijden en herinneringen in het buitenland.
Prachtige klassiekers die nu allemaal niet meer bestaan, zo jammer dat de jeugd van nu dit niet meer mee kan maken.
1e in de Omloop van de Maasvallei (mijn grootste overwinning):
Ik reed in die tijd erg aanvallend waardoor ik misschien in die tijd wel meer verloor dan won, maar ik genoot er wel enorm van, constant in de aanval. Herman Snoeiink (de succesvolste amateurwielrenner van Nederland) was in die jaren onze bondscoach en die gaf mij een wijze tip terwijl wij samen in de auto, we kwamen beide uit Overijssel, naar Stein reden voor de Omloop van de Maasvallei.
“Luuc als je zo rijdt zoals je nu rijdt mag je niet naar het WK in Verona”, “je moet in deze wedstrijd wachten in het peloton tot halverwege wedstrijd, daarna geef je er maar een klap op”
Wat denk je, al mijn concurrenten vanaf de start vertrokken en ik maar wachten tot halverwege de wedstrijd. Op de Snijdersberg ben ik toen met al mijn frustratie in 1 rush naar de kopgroep gereden en erop en erover. Alleen Rob Bijnen kon net niet aansluiten dus ik besloot op hem te wachten in al mijn goedheid. Ik heb hem mee genomen naar de streep maar dat wachten op Rob (prachtige finishfoto trouwens met een van kramp verbeten Rob op de achtergrond) werd ons bijna fataal. Rudy Vriend en Hans Dekkers (ja, hij kon toch ook klimmen) kwamen nog kort bij, de rest werd op minuten gereden. Dus ik mocht naar het WK in Verona.
WK Verona:
Dat was echt een geweldige ervaring!
Het begon in de voorbereiding al goed te lopen, de WK-ploeg (Bobby Traksel, Koen de Kort, Pieter Weening, Theo Eltink en mijzelf) kwam steeds vaker bij elkaar en we trainden hard maar hadden ook een mooi wedstrijdprogramma richting het WK. De laatste 2 wedstrijden voor het WK, Aubel (BEL) en Rund om Teckelenburg (D) won ik, dus ik had goede moraal.
Het was een loodzwaar parcours in Verona met een slopende klim van bijna 7 km, en dat op een rondje van 16,25km. Maar koersen in een wielergek land als Italië is fantastisch, met rijen dik publiek langs de kant en een live verslag van de junioren op de NOS….
Ik heb die dag met geweldige concurrenten mogen strijden om de wereldtitel die later gerenommeerde profs zijn geworden, zoals wereldkampioen Damiano Cunego (Giro winnaar in 2004), Fabian Cancellara (4 wereldtitels, 2 olympische titels en 7 monumenten) en Filippo Pozzato (Milaan San Remo).
Ik kon die dag goed meekomen tot halverwege die laatste klim maar moest toen toch de kop laten gaan om vervolgens als beste Nederlander op 1,33 van de winnaar als 23e te eindigen.
Leon Nooteboom
Het overlijden van hem, hij werd doodgeschoten in de supermarkt in Spijkenisse, dat was voor ons als team echt een aderlating en ik denk er nu ook nog best veel aan.
Beloften
Door deze prestaties kon ik bij Rabobank TT3 bijtekenen en kwam ik in de ploeg van Nico Verhoeven, Piet Kuijs en Nico van Hest. Daar heb ik fantastische leuke jaren gehad, ik heb van elk jaar genoten. 3 jaar mooie mensen leren kennen, goede begeleiding gehad en een mooi wedstrijdprogramma in binnen- en buitenland mogen rijden.
Omdat er veel winnaars in ons team zaten, cijferde ik mij vaak weg als wegkapitein / knecht. We konden vaak Hans Dekkers en Kenny van Hummel uitspelen in de sprint, Pieter Weening begon in die jaren echt te groeien als klimmer en klassementrenner. Kevin de Weert, Mart Louwers, Theo Eltink, Koen de Kort, Michiel Elijzen, Joost Posthuma, Jens Mouris noem maar op……(je kan tegenwoordig de ploegen in die jaren makkelijk terug vinden). Ik reed die jaren niet slecht en reed mooie ereplaatsen bij elkaar maar geen winst, volgens mij had ik gemiddeld de beste uitslagen van het jaar (kon alles goed maar geen echte specialiteit).
Elke koers heeft zijn verhaal en avontuur maar er springen mij er nu wel 3 uit:
Olympia’s Tour in 2002 de editie die Mart Louwers won maar waar ik mijn sleutelbeen brak in de bevoorrading bij Wouwse Plantage (Zeeland), dat was wel echt jammer want ik was die week echt goed en had daar echt een goede uitslag willen rijden.
Ronde van Overijssel in 2002 waar ik 8e werd. We vielen al in het begin van de koers, zo’n chaos dat de bezemwagen ons zelfs passeerde. Toen zijn we toch gaan achtervolgen en bij Albergen kwamen we weer voor de bezemwagen. Uiteindelijk hebben we nog achtervolgt tot aan de Tankenberg voordat ik weer vooraan in het peloton zat. Weer een valpartij met een fietswissel met een fiets die te klein was. Terugkomen en op de Holterberg ontsnappen met een kopgroep van 10 en finale rijden in de straten van Rijssen. Dat was echt wielrennen van de bovenste plank, blijven doorzetten en pijn lijden!
Ronde van Roemenië (3e in het eindklassement): 1 week lang koers in extreme hitte, met het peloton reden we eigenlijk van dorp naar dorp en in elke dorp gingen de locals op de kop in een waterput om water te tanken. Wij konden dat uiteraard niet drinken en onze ploegleider van dienst scheurde dan telkens naar de supermarkt om (iets kouder) water te halen. Onwijs gelachen met de broer van Bram Tankink, die daar mee was als verzorger.
Het laatste jaar renner
In 2003 stapte ik na 4 jaar Rabobank over naar Bert Story Piels, het devies was dat ik weer meer voor mezelf moest gaan rijden. Dat had in die tijd echt een mooie ploeg met een paar mooie renners. In sommige koersen mocht ik dan rondrijden als (mede) kopman. Helaas is het er maar 4 maandjes van gekomen. Het liep voor geen meter……
In de winter had ik hard doorgetraind om te bewijzen dat ik voor mijzelf zou kunnen rijden, maar had ondertussen bijholte- en voorholteontsteking. Dan kom je aan de kwakkel, op zich reed ik de eerste wedstrijden zoals de Dorpenomloop in Rucphen niet eens slecht, (kopgroep maar in volle print onderuit). Mijn benen voelden niet goed, achteraf bleek er weinig zuurstof in mijn spieren te komen door hartritmestoornissen. Van alles geprobeerd om ervan af te komen, want Barbara de Loor, Danny Nelissen en Jan Maarten Heideman hadden het ook, maar bij hun bleek van horen zeggen dat normale ablatie voldoende was. Alleen bij mij niet, helaas het zat aan de buitenkant van mijn hart en ik had er alleen last van als mijn hart groot en getraind was. Dus niet meer zoveel trainen…… Jaren later waren ze pas bedreven met het ableren van buitenaf (10 jaar later was ik er vanaf).
Gelukkig heb ik destijds mijn wieler jaren kunnen afsluiten met het ploegleiderschap bij HWV Hardenberg Lorini bikewear. Leuk samengewerkt met Jasper Bovenhuis en Thijmen Eising en vele andere renners van de club.
En nu!
Nadat ik vanuit Hardenberg naar Oegstgeest verhuisde en vele jaren uit de wielersport, hebben mijn zoon (destijds 11) en ik ons aangesloten bij LRTV Swift Leiden.
Dan kruipt het bloed waar het niet kruipen kan, steeds actiever worden in verschillende functies bij de club. Weer die leuke jaren, zoals ik vroeger ook had, bij de jeugd. Het opstarten van de Wielerronde van Oegstgeest, ploegleiders licentie halen, training geven en nu SwABo U17/U19.
Het is gewoon hartstikke leuk om jonge wielrenners te begeleiden, jouw ervaring te delen, vooral heel veel lol te maken, een mooie tijd te beleven en bepaalde doelen te behalen.